Garść myśli człowieka wierzącego

Jezus i uczniowie przyszli do Betsaidy. Tam przyprowadzili Mu niewidomego i prosili, żeby się go dotknął. On ujął niewidomego za rękę i wyprowadził go poza wieś.

Zwilżył mu oczy śliną, położył na niego ręce i zapytał: "Czy widzisz co?" A gdy przejrzał, powiedział: "Widzę ludzi, bo gdy chodzą, dostrzegam ich niby drzewa". Potem znowu położył ręce na jego oczy. I przejrzał on zupełnie, i został uzdrowiony; wszystko widział teraz jasno i wyraźnie. Jezus odesłał go do domu ze słowami: "Tylko do wsi nie wstępuj".

Rozważanie o Ewangelii:

Nasze uzdrowienie duchowe, chociaż wymaga czasu, jest pewne jeśli tylko pozwolimy Jezusowi, by „ujął nas za rękę i wyprowadził” na miejsce osobne, w ciszę i samotność od ludzi i od tego co materialne. Bóg potrzebuje naszego czasu i naszej samotności, by nas uzdrowić. Problem w tym, że my zwykliśmy mówić Mu: „Nie mam czasu”.