Garść myśli człowieka wierzącego.

W pierwszą niedzielę po Narodzeniu Pańskim obchodzimy Święto Najświętszej Rodziny: Jezusa, Maryi i Józefa. Dzisiejsza liturgia ukazuje nam wzór świętej Rodziny, abyśmy wpatrując się w Nią, umieli tak kształtować nasze życie rodzinne, by było ono dla osób wchodzących w skład rodziny drogą do Boga i drogą osiągania osobistej świętości w kontekście życia konkretnej rodziny. Oto modlitwa mszalna, zwana kolektą, w czasie której kapłan zbiera w jedną całość modły ludu Bożego i zanosi je do Boga, daje nam przykład modlitwy o jedność rodziny: „Boże, Ty w Świętej Rodzinie dałeś nam wzór życia, spraw, abyśmy złączeni wzajemną miłością, naśladowali w naszych rodzinach Jej cnoty i doszli do wiecznej radości w Twoim domu".

Przedziwne jest w swojej świętości życie Jezusa, Maryi i Józefa. Oto Maryja całkowicie posłuszna woli Bożej, z poddaniem przyjmuje zwiastowaną Jej przez anioła wiadomość, że z Ducha Świętego pocznie się w Niej Dziecię, które nazwą imieniem Jezus. Maryja zatroskana o własną rodzinę, rozważa w swoim sercu wielkie sprawy Boże . Józef widząc Maryję brzemienną, zamierzał w swej delikatności oddalić Ją potajemnie, ale pouczony przez anioła w czasie snu - a w Piśmie Świętym dostrzegamy, iż wiele razy prorocy i inne osoby były pouczane o wymaganym zachowaniu się właśnie w czasie snu - że z Ducha Świętego poczęło się Dzieciątko w łonie Maryi, i wziął Ją do siebie, stając się wzorowym opiekunem Świętej Rodziny. Tę troskliwą opiekę widzimy chociażby w czasie ucieczki Rodziny do Egiptu przed żołnierzami Heroda. Podziwiamy więc całkowitą bezinteresowność św. Józefa, który siebie samego umieścił na drugim planie, a na pierwszym miejscu postawił troskę o Rodzinę.

Życie Świętej Rodziny jest najlepszym wzorem dla chrześcijan żyjących w małżeństwie. Oto Bóg dał człowiekowi tę przedziwną moc przekazywania życia, dlatego też osoby zbliżone do siebie wzajemną miłością zakładają nową rodzinę, aby po wstępnym okresie wzajemnej miłości i świeżości wzajemnych kontaktów pochylić się nad nowym życiem. Ta troska o własne dzieci jest tak bardzo ważna w życiu chrześcijańskiej rodziny, iż nawet mówimy o egoizmie i bezowocności życia tych małżonków, którzy mogą mieć dzieci, a nie mają ich, gdyż powodują się jedynie własną wygodą. Bóg daje małżonkom nowe życie, aby pochylili się nad nim z troskliwą miłością. Dziecko nie jest więc własnością rodziców w takim sensie, w jakim należy do nich dom, meble, czy też samochód. Tak już jest, że rodzice dają życie swoim dzieciom, wkładając wiele wysiłku w ich wychowanie, przygotowują ich do życia, a gdy dorosną, starają się im ułatwić start, wspomagając ich finansowo, przynajmniej w początkach ich życia małżeńskiego. Kiedy takiej troskliwej miłości o własne dzieci zabraknie w rodzinie - co niestety zdarza się nie aż tak rzadko - to z pewnością gości tam smutek, wzajemne oskarżenia i pretensje, bo życie ludzi koncentruje się wokół miłości: albo tęsknimy za miłością, albo cieszymy się nią, gdy jest, albo wreszcie cierpimy z powodu jej braku.